De ware koningin

Sommige van jullie was de tegenstrijdigheid in mijn vorige verslag misschien al opgevallen. Ik zeg dat ik niet zo van mount Everest ben, en vervolgens ga ik toch die kant op?
Het zit zo. Ik had een droom dat de steen die ik van Joop had meegekregen voor mijn reis, naar de heilige meren van Gokyo zou brengen. Na deze droom heb ik besloten dit ook echt te gaan doen, zodat er een klein deel van zowel mij als mijn opa daar voor eeuwig in alle vrede kunnen ronddolen,
Puur toeval (?) wil dat ik de tocht van Gokyo naar 'the fifth lake' maak op 20 december, de dag van mijn verjaardag. En zo loop ik daar , met alleen de wind en het geluid van krakend ijs en een enkele vogel, opweg naar het volbrengen van mijn mijn doel. Op mijn weg terug zag ik het ineens allemaal duidelijk voor me. Dit was de reden dat ik hier was, mijn taak was volbracht, en bij deze zou alles wat hierna zou komen al deel uitmaken van de terugtocht.
Eenmaal terug in mijn lodge vertelde ik aan wat mensen die daar waren dat ik heb besloten niet naar everest base camp te gaan, ook al was ik zo dicht bij.
De meeste mensen die deze regio bezoeken, komen voor everest base camp, het is in touristen termen 'the thing' in dit gebied, en een van de dingen 'die je gedaan moet hebben' in Nepal. Mensen doen er wel 2 weken over om deze plek te zien, deze plek die mij zo intens koud laat.
Dus ik zeg trots dat ik inzag dat mijn enige reden om daar naartoe te gaan, een reden was die natuurlijk nergens op sloeg, namelijk om 'het' gedaan te hebben.
"If you are so close, that would be reason enough for me"
Ik kwam onderweg, ver voor het toeristencircus begon(meeste mensen vliegen in, ik liep in na de laatste bushalte) een Australier tegen, die elk jaar daar liep. Na het vliegveld liep hij echter terug naar de bus (totaal een wandeling van 2 weken), en ging hij terug naar huis. Al die grote, koude bergen, met die massa's mensen waren niet aan hem besteed. Hij kwam voor de wijsheid die het lopen hem gaf, en die hij 1 keer per jaar nodig had. De kunst van lopen, waarin alles mogenlijk is, zolang je maar 1 voet voorbij de andere blijft zetten. De kunst van lopen, waarin je alleen verlangt wat je nodig hebt, en alles wat je niet nodig hebt al snel als lastig in plaats van genot ziet.
Dat hij elk jaar weer de paar extra kilo's kwijt raakte was mooi meegenomen, gaf hij eerlijk toe.
En toen stond ik daar toch, everest base camp, december 2012, compleet nutteloos en verdwaald. Het was een onprettige wandeling, en voor het eerst in Nepal was lopen een middel geworden om ergens te komen, in plaats van het doel op zich (zo zag ik later in).
Ik stond daar in het lelijkste stukje Himalaya wat ik tot dus ver had gezien, tussen mensen die de lelijkste berg van allemaal aan het verafgoden waren. Vieze mensen, 'the bigger the better mensen'. Mensen met dure kleren, die zich volstoppen met medicijnen om zich 'te wapenen' tegen de bergen, waar ze zo van 'houden'.
Ik wist zo goed dat ik daar niet moest zijn, maja, je bent zo dicht bij, dus waarom niet, stel dat je spijt krijgt, wie weet kom je hier nooit meer? Het was alsof het een les was die geleerd moest worden, en beter nu, dan wanneer deze 'hebberigheid' weken of maanden van mijn leven zou kosten.
Het elendige gevoel duurde gelukkig maar een dag. De volgende dag liep ik naar beneden, ik had het helemaal gehad, tot ze ineens weer voor me stond. Voor de derde keer was ze daar ineens, met al haar schoonheid, en terwijl ze me de eerste 2 keer al na een uurtje of 2 verliet, liet ze me nu niet los voor de resterende 10 uur. Het was de Ama Dablam, misschien wel de mooiste berg ter wereld, de ware koningin van de himalaya's.

-----------------------------------
Het reizigers wereldje is een grappig wereldje, en ik heb er een soort hobby van gemaakt deze mensen in te delen in groepen, hier volgt er een aantal.

De shoestringer
Misschien wel de vervelendste van allemaal, de budget reiziger. Hij gaat alleen waar het goedkoop is, doet alleen wat goedkoop is, en vooral omdat het zo goedkoop is. Hij of zei praat constant over geld, over hoe vervelend het wel niet is om te veel te betalen etc. Vaak te vinden in landen als India. De shoestringer is ook vaak een sightseer.
''So many young people go travel these days, but have not a clue why. Soon living as cheap as possible becomes not a mean, but a goal on itself. And because living cheap is not ready something that's keeps you busy, they go and do sightseeing to keep themselves occupied''

De backpacker.
De backpacker is een beetje de cliche reiziger. Voor vakantie bestemmingen haalt hij zijn neus op, maar de echt avontuurlijke bestemmingen zijn niet aan hem besteed. De backpacker doet in elk land 'the things to do'. De backpacker heeft geen groter doel in zijn reis, en vaak geen uitgesproken hobby of voorkeur. Vaak jong, zoeken elkaar vaak op en zijn relatief grote alcohol drinkers.

De obsessive reiziger.
Is helemaal weg van 1 land. Gaat nooit ergens anders naar toe, maar weet zeker dat dit land het beste land ter wereld is. Studeert vaak in zijn of haar eigen land de taal en cultuur, en hoopt hier ooit eens (tijdelijk) te wonen. Vaak vrij saaie mensen, en tot nu toe vooral in Japan tegen gekomen.

De avonturier.
Mensen die al lopend, fietsend of op de moter landen bezoeken, vaak goed voorbereid, maar wel naar gebieden waar relatief weinig reizigers komen. In dit soort gebieden zijn nooit 'the things to do', en zijn vaak duurder om te zijn, of komen. Zijn vaak overlanders, en zijn veel te vinden in landen als Iran en Rusland.

The overlander.
De reiziger die er heilig van overtuigd is dat alles over land gedaan moet worden, en een overdreven hekel heeft aan het vliegtuig. Ik zelf val hier onder.

The longstayer.
De naam zegt het al, de reiziger die lang reist/ergens verblijft. Ook deze personen hebben vaak de neiging elkaar op te zoeken. De longstayer heeft vaak de neiging erg weinig te doen. Vaak zijn longstayers ook shoestringers, want ja, lang ergens zijn gaat in de kosten lopen.

The random guy
Mijn favoriet! Reizigers die op de meest radom plekken de meest random dingen doen. Vaak belachelijk slecht voorbereid, maar ze weten het op de een of andere manier altijd wel voor elkaar te krijgen. Zoals verwacht kun je deze mensen letterlijk overal tegen komen.

De 'Go local' reiziger.
Was hier zelf niet opgekomen, maar Thomas (later meer) noemde me zo. Een reiziger die zodra hij ergens aankomt zo goed als hij kan de locale gewoontes probeert over te nemen. Een cultuur/land begrijpen is zijn belangrijkste doel

De expat.
Misschien wel de raarste groep. Mensen die al jaren in een vreemd land verblijven (vanwegen werk/school etc) maar voor een groot deel op 1 plek blijven. Zelfs na vele jaren leeft de expat vaak nog precies zoals hij in het land van herkomst deed, en gaat hij voornamelijk om met andere expats in plekken waar alle andere expats in die regio zich begeven.

-------------------------------------
Al snel tijdens deze reis, kwam ik er achter dat ik me voornamelijk 'aangetrokken' voel tot de avontuurlijke reiziger, en zo ook nu weer.
Na mijn 'avonturen' in de hoge bergen besloot in een relatief weinig gelopen uitgang naar de laaglanden te bewandelen, om het 'avontuur' een beetje op te zoeken. Aangezien maar een paar honderd touristen deze route elk jaar bewandelen, en ik buiten het seisoen liep, ging ik er vanuit niemand tegen te komen, maar bij de eerste (en enige) andere buitenlander die ik tegenkwam, was het gelijk bingo.
Het was Thomas, een 37 jarige Deen en wandelaar. (ben er nog niet uit of dit een aparte groep reizigers betreft) In tegenstelling tot de meeste mensen die ik ben tegengekomen, was hij, net als ik, van mening dat het vooral om het lopen ging.

31 December 2011
En toen zaten we daar, om 19.00 nieuwjaar te vieren (gemiddelde wandelaars bedtijd is 20.00). We waren nog helemaal niet uitgewandeld, al zouden we over 2 dagen onze eindbestemming al bereiken. Al turend naar de map zegt hij ineens: ''We could try and walk to this town, and than the next, and see how far we come, at least the bus ride would be shorter and less unpleasant the shorter we get to Kathmandu.''

En zo begon onze terugtocht naar Kathmandu, al lopend. De 'Go local' guy en de wandelaar, nu al 13 dagen op stap, en met een beetje geluk nog maar 5 dagen verwijderd van Kathmandu. Wonderbaarlijk om voor het eerst van mijn leven mee te maken hoe als je het echt nodig hebt, een slaapplek en een maaltijd altijd wel (soms wat lastig) te regelen valt. En in aanraking te komen met locale gebruiken (een uur wachten op je eten, om er achter te komen dat je dat pas krijgt als je gezicht gewassen hebt bijvoorbeeld) en de eerste blanke mensen te zijn die het dorpje ooit hebben bezocht (kinderen die compleet perplex niet meer in staat zijn te bewegen als ze je ineens lang zien lopen enzo)

De avontuurlijke reiziger dus, tja, dat heeft wel wat:)