Zo, klaar...

''Look sir, a dead rat''
Zegt een man terwijl hij een joekel van een rat in zijn hand houdt.
Als hij mij wat vragend ziet kijken
''No worry sir, dead rat, hahaha''
En zo begon onze dag Charikot naar Packar. Nepal staat bekend om zijn 'culturele diversiteit'.
Dit houd in dat er overal groepjes mensen wonen met hun eigen kast en zelfs subcast, die er allemaal hun eigen gebruiken op na houden, hun eigen taal spreken, en het liefst niets met de andere te maken willen hebben.
In de praktijk heeft dit tot gevolg dat het land, tja, een zooitje is. Maar ook dat je nooit weet wat de volgende dag, of zelfs het volgende uur zal brengen. Waar de wandelingen door de natuurgebieden van Nepal een routinematigheid hebben, wandelen door 'normaal' bewoond Nepal een hilarisch circus, waar chaos de enige regel is.
Packar was weer een zware culturele ervaring. Er was ons in Charikot verteld dat er een guesthouse zou zijn, en toen we daar rond een uur of 17.00 aankwamen, bleek dit niet zo te zijn, en belande we in in super klein Tamang dorp, waar ineens iedereen jaren lange werkervaring in Maleisië bleek te hebben. Terwijl we aan het eten waren was de hele familie natuurlijk aanwezig, en werden we schaamteloos geobserveert en zelfs gefotografeerd. Het was aapjes kijken, maar dan eens andersom.
Een dag later kwamen we dan eindelijk aan in Dololghat, een plek die groot was en waar ze (was ons verteld) alles hadden.
Hotel fish house restaurant had idd kamers. De eerste kamer keurden wij kritisch af aangezien er nog een condoom op het bed lag, gelukkig was een kamer met 2 kleine bedden, condoom vrij dus die besloten we maar te nemen.
Na deze 2 zware dagen besloten we dat we wel een biertje hadden verdient, en de jongen vroeg ons of we daar een snack bij wilden.
"local specialtie, very nice'
We kregen een bordje met een gepelde manderijn en 4 plakjes radijs. De refill bestond uit plakjes wortel en appel.
Vervolgens kregen we onze 'rice'(wat min of meer gewoon maaltijd betekend). Een maaltijd voor nog geen 80 cent, die in een vrij luxe restaurant in Amsterdam gemakkelijk geserveert zou kunnen worden als vegetarische specialiteit.
Gelukkig was de geur van ons bed (en het feit dat Nepali 40 centimeter kleiner zijn dan wij) genoeg om ons niet al te veel te storen in onze slaap toen er ineens 6 militairen voor onze deur stonden voor een 'police check'. Dat had waarschijnlijk te maken met moter gang die uren daarvoor eerst 3 uur lang romantiche Bollywood liedjes aan het zingen was, en zich daarna noguren lang in fikse ruzie in de straat begaven. Gelukkig had de politie al snel door dat wij in ieder geval niet waren wat ze zochten, en konden we verder 'slapen'
Na een idioot goed ontbijt gingen we weer op stap.
'Een bed waar in Nederland een dakloze nog nee tegen zou zeggen, een wereld maaltijd en de karigheid maar de trots in de borrelhapjes, chaos en al met al een toch een goeie ervaring, het was voor mij Nepal in een notendop.
Een dag later liepen we, bewapend met stenen in de hand tegen de honden(in de ogen van een hond is iemand met een backpack geen mens meer, maar een soort dier waar hij zich bedreigd door voelt) Kathmandu binnen. Op zo'n manier een derde wereld stad binnen lopen is schokkend. Na ons toevallige bezoek aan een van de heiligste plekken van de tibetanen en nog geen 20 minuten later bijna aangevallen te worden door een vrouw die zo uit een Japanse horror film had kunnen stappen, konden we de indrukken niet meer aan, we hadden een luch pauze verdient. Aangezien we toch al tijden niets anders aten dan 2 maal daags Dal Bhat, leek het ons leuk in Kathmandu de laatste afsluitende Dal Bhat te hebben, voor we ons gingen vergrijpen aan alle restaurants in Kathmandu.
En natuurlijk, terwijl we in de rest van Nepal niets anders konden eten dan Dal Bhat, lukte ons het niet een Dal Bhat plek te vinden in Kathmandu.
Tijdens ons verblijf in Bhojpur (de eerste plek die wij bezochten waar ze nog nooit een tourist hadden gezien, en gevoelsmatig het begin van onze 'off the beaten track trek') kwamen we in contact met 'The movie director'. Hij was documentaire maker(hij was daar om een documentaire te maken over een lokaal ziekenhuis), sprak goed engels en kon ons veel vertellen over de cultuur en geschiedenis. Hij vond ons plan, net als de meeste Nepali, natuurlijk raar, maar kon er wel om lachen. Thomas gaf al een paar dagen aan dat het hem leuk leuk als we in Kathmandu mensen tegen zouden komen die we al eerder tijdens onze reis waren tegengekomen.
Na onze lunchstop in de pizza hut (wat de schoonste en meest luxe plek was die ik deze 2 1/2 maand in Nepal heb bezocht) liepen we richting Thamel, het touristen ghetto en eindhalte van ons avondtuur. Ook de pizzahut ervaring was weer raar. Zit je daar, 5 dagen niet/nauwlijks gewassen en vieze kleren, in een plek samen met de upperclass van Nepal, en waarom, omdat je blank bent, enkel en alleen daarom.
Maar een warme douch, een laundry service en zelfs een koreaans restaurant, alles was op 5 minuten afstand, we waren er bijna.
En ineens kijken we op, en zien we een groot billboard. Het duurde effe, maar daar was hij dan, met een grote glimlach reclame aan het maken voor iets wat we nooit zullen weten, "The movie director''
En zo kwam alles tot een eind.
Wat is het verschil tussen een tourist en een reiziger?
Een reiziger ontdekt een land of plek, terwijl een tourist een land of plek gebruikt(en soms misbruikt)om er zelf beter van te worden.
En ik ben nu een beetje trekked out. Mijn benen zijn er content mee om een tijdje niet 8 tot 10 uur per dag te lopen, en mijn geest heeft effe genoeg indrukken om te verwerken. En 3 dagen, en dan naar vlieg ik naar Thailand, voor rust of avontuur? We zullen het zien.

""The great thing about tourists is that they have the tendency to cluster together, and leave the rest of the world unspoiled for us to explore''