In backpackers limbo (Auckland - Hamilton)

Er is iets raars aan deze reis.
Ik weet nog wel dat als ik ergens naar toe ging, ik me maanden van tevoren al aan het inlezen was, plaatjes kijken, voorbereiden. Terwijl ik wist dat ik nu iets groots ging doen, lukte me het deze keer echt niet.
Aangekomen ik Auckland belanden ik in een backpackers ghetto. En ook hier lukte het niet me voor te bereiden. De reisboeken thuis waren niet op hun plek, en ook hier hoorden ik niet.

Wat doe ik hier? De oudjes huren een caravan, de jongeren hangen maar wat rond in een hostel, en ik ook.........

Ik had mezelf tot maandag gegeven, dinsdag zou ik beginnen met wandelen. Dan zou ik van Auckland tot aan Hamilton hebben om aan ' fine-tuning' te doen. Puntjes op de i, voor ik stapje voor stapje meer richting de echte wildernis zou trekken. Grappig hoe ik in al die jaren best wel goed ben geworden in de theorie, maar dat de praktijk zo zwaar kan vallen.
O ja, met reizen onthoud je het mooie, en vergeet je de ontberingen. Het moment dat ik dat leer, blijf ik waarschijnlijk thuis.

Dag 1
Stadswandelen. Na een paar uur is de lol er wel vanaf. Een pad in een stad volgen is niet te doen, je bent permanent verdwaald. De software op mijn GPS werkt niet, mijn smartphone durf ik niet te veel te gebruiken, weet ik veel hoeveel 3 GB data is, en ik ben als de dood het op te maken voor ik het echt nodig blijk te hebben.
Lopen op asfalt sloopt je voeten, met een 20kg+ pack lopen je rug. 0,5 kg suiker (Sukel!) 0,5 liter olijfolie (Sukel!) kilo havermout (Sukel!) papieren boek (Sukel!) reisboek (voor het geval ik de inleiding nog wilden lezen), een alpinisme slaapzak in de zomer in een subtropisch land? Sukel sukel sukel! (fine-tuning heet dat)
Ik wist blijkbaar wel dat het zomer was, want ik liep met korte broek en T-shirt. Ze hebben hier geen Ozon laag, sukkel!

Dag 2
Ik begin met goeie moed, de tas is al iets lichter. Begint met een mooi vogel park. Ik loop met lange mouwen en een lange broek, die zon, daar trap ik geen 2e keer in! Buitenwijken zijn erger dan de binnenstad. Amsterdam is klein, Auckland is groot. Lopen langs snelwegen, fastfood meuk overal, dikke auto's met dikke mensen erin, overal. Genoeg om over na te denken, weinig om van te genieten. Een toeter, iemand steekt zijn duim uit het raam naar mij op. O ja, ik ben bezig met de Nieuw Zeelandse traditie van het trampen (vrij vertaald zwerven), als je het ergens doet, doe het dan hier. Lekker ijsje, mmmm. Genoeg om de moed er effe in te houden, maar niet genoeg.
Geen ozon laag. Het ini-mini beetje open huis in mijn nek begint echt knal rood te worden, ik ben bijna op de camping. Slaapzak is echt veel te warm, moet em maar ergens naar toe sturen en op de terug weg ophalen (fine-tuning)

Dag 3
Ik scheur mijn extra hemd kapot en gerbuik em als sjaal. Lichaamsbedekking tot het maximum! Ik snap inmiddels hoe ik uit mijn trail notities en mappen kan opmaken wanneer het wandelen over/langs wegen is, na vandaag ga ik dit soort stukken lekker liften! (fine-tuning) Het zou de 8e behoorlijk slecht weer worden, dus had een B&B geboekt. Een vrije dag, lekker wasen, voeten laten rusten. Maar blijkbaar stond mijn mail op mijn telefoon niet aan(fine-tuning), dus had niet gelezen dat ze familie op bezoek had en echt geen ruimte had. Ik kwam aan, en mocht toch mijn tent opzetten, omdat ik er toch al was. Lieve vrouw, ik doe het mezelf aan, andere niet mij.

Dag 4
Het zou rond een uur of zeven gaan beginnen met regenen, dus besloot maar te gaan liften. Met nood weer wandelen en dan 2 nachten door brengen op basic campings zonder onderdak, nee dank u. Er is genoeg te wandelen, dus we gaan het ons zelf niet onnodig zwaar maken. Waarom dan geen bus? Ik was van plan Nieuw Zeeland CO2 neutraal door te reizen, maar als je afgezet word naast een busstation is het toch wel moeilijk nee zeggen. Effe kijken, geen bus, gelukkig, verder met liften.
Ik krijg een lift van een vrouw met Nederlandse roots en haar Maori man. Terwijl ze me alles verteld over haar wandel avonturen in Nieuw Zeeland begint het noodweer los te barsten. Haar man neemt nooit lifters mee, en ze heeft geen idee waarom hij dit deze keer wel deed. Ze gaf me eerlijk toe dat ze het nooit had gedaan als ze alleen was geweest.
Ze nemen me mee naar Hamilton, waar ik eigenlijk pas na een dag of tien zou aankomen. Prima, grote stad, hostel, waschmaschine.
De man begint door te krijgen dat ik geintereseert ben in zijn Maori zijn. Wat begint als een normaal en beleefd lift gesprek, krijgt vorm en terwijl ze me afzetten hebben we een band. We zeggen elkaar gedag.
''I wish you all the best my brother, and if we would pick you up on your way back, it would be faith. It goes you well.''

En ik kom weer in een hostel aan. Iedereen zwaar aan de Wi-Fi. Het lijkt of iedereen ergens heen gaat of is geweest, behalve ik. Ik heb niet zo veel te vertellen, ben vooral druk bezig met mezelf klaar maken. Waar ik naar toe ga? De volgende camping, 30 kilometer hier vandaan. Het hoost nog steeds buiten. Ben lekker aan het hostel hangen. Ik weet dat het morgen weer droog is, en dat ik aan de wandel ga, dus prima.

Toen ik mijn eerste reizen aan het voorbereiden was, keek ik naar wat ik wilden doen, of eigenlijk wat er te doen was. Ik keek naar hoe ik ergens moest komen, hoe ik me moest voorbereiden. Ik wist wat ik hier wilden doen, ik weet hoe ik het moet doen, en onderweg leer je. Ik ben in Hamilton. In Auckland was ik aan het bijkomen, zoals gepland. Tot Hamilton was ik aan het fine-tunen, zoals gepland. Tja, tot nu toe gaat alles dus eigenlijk volgens plan. Hoe vager het plan, hoe makkelijker de voltooiing ervan.

Mijn papieren boek moet ik nu echt uit lezen, heerlijk die extra grammen uit je backpack te verliezen. He, wacht, een PC, dit is mijn kans, een nieuwe blog schrijven, boek komt later wel, tja, je raakt niet uit ge fine-tuned.......................





(Next stop, Waitomo, 3/5 dagen, ben uiterlijk de 13e weer in een hostel)