Junkies

Sigaretten, Fastfood en Meth.
Ik weet nog wel dat ik bij Robin was, en we ons afvroegen hoe duur een pakje sigaretten was. Ik had gehoord dat het bijna onrealistich duur was, en Robin ging er binnen een (paar) jaar ook naartoe. Het blijkt ongeveer neer te komen op een dollar per sigaret (arme jongen). Wel grappig, terwijl ik het gevoel heb dat ze hier wel heel streng zijn tegen rokers ('je moet mensen toch ook wat vrijheid gunnen?'), vraag ik tegen de kiwi's in de zelfde gesprekken waarom niemand hier wat doet aan al dat fastfood? Zie hier mijn Europeaan zijn, tegen de bijna Amerikanen die de Kiwi's zijn. Want zo is het hier, fastfood, te dikke mensen, alles auto vriendelijk een een gebrek aan cultuur en estetiek. En dan Meth... Ik heb wel eens docu's gezien over Cristal Meth. Dat rare goedje (een soort super speed) waar hele gebieden in Amerika aan kapot gaan. Terwijl ik uit Amsterdam kom en iedereen (natuurlijk) weer moet gaan uitleggen waarom wij hier toch zo dope vriendelijk zijn, heeft Nieuw Zeeland een groot Meth probleem. Niet echt iets wat je zou verwachten van 'een van de mooiste landen ter wereld', toch? Maja, gelukkig is de overheid bezig zelfs de nationale parken rook vrij te maken, dus op Meth en morbiede obestitas na, zijn ze hier goed bezig om verslavingen tegen te gaan.......

Wifi.
En dan kom ik aan in het hostel in Hamilton. Goh, iedereen zit weer aan zijn scherm geplakt. In Auckland zaten er een mannetje of 50 voor de bieb te hangen. Die was dicht, maar de gratis wi-fi deed het gelukkig gewoon nog, wat moesten we anders? Een man die een vuurtje zocht had het zwaar, de mensen leken verbaast dat de kerel zich met zo'n 20e eeuwse bezigheid bezig leek te houden.
Ik Hamilton vraag ik in het luchtledigen of niemand het raar vindt dat er 12 reizigers in een ruimte zitten en niemand de moeite doet zijn ogen van het scherm te halen? Een duitse jongen kijkt op, schijnt het synisme in mijn opmerking te missen, en zegt met twikelingen in zijn ogen 'The Wi-Fi is so good here!' en kijkt weer naar zijn scherm. Er zijn al Wi-Fi vrije hostels, en hostels met ' social hours', waar er dus Wi-Fi vrije uren zijn, zodat mensen gedwongen worden sociaal te zijn. De niet Wi-Fi junkies delen tips waar deze hostels te vinden zijn, voor het geval je een keer aan iets anders behoefte hebt, dan aan je scherm.

Kilometers.
En dan kom ik na Hamilton voor het eerst TA(Te Araroa, het lange pad in Maori taal) lopers tegen. In de hostels denkt iedereen dat ik een mafkees of een avonturier ben dat ik deze weg afleg, op de weg zijn de toeristen ineens weg. Hier kom ik wandelaars tegen. Het begon met Min, een koreaanse busschauffeur uit Auckland die in 4 vakanties van een maand van plan was deze langeafstandswadeling uit te voeren. Een sectionhiker, zoals dat in wandelaars ' slang' heet. Iemand die een lange wandeling in secties aflegt. Leuk om fanatieke wandelaars tegen te komen, en leuk om mensen te zien die snappen wat ik doe, ipv reageren in een reactie van verbazing/verwondering. Een dag later wandeld Fern (haar ' trailname', een bijnaam die wandelaars aan elkaar geven op lange afstandswandelingen) met ons mee. In een berghut een dag later zijn er ineens 10(!) TA lopers bij elkaar geclusterd, heel druk voor een 'True Hike' (True Hikes hebben vaak ' bubbels' wandelaars met vaak enkele dagen niemand ertussen). Een True Hike is de naam voor een lange afstandswandeling. Er bestaan eigenlijk maar 3 echte true hikes in de wereld, alle drie in Amerika. De in 2011 geopende TA is de 4e, maar eigenlijk nog niet in zijn geheel af. Al snel begin ik te merken dat mijn groep voornamelijk Amerikaans is. True Hiking is een Amerikaans fenomeen, en na vele boeken zijn er de afgelopen jaren enkele films over verschenen. Ik begin al snel te merken dat ik uit een andere wandel cultuur kom. Ik kom uit het Trekking (wandelen in de hooggebergte) en beoefen sportklimmen. Ik begin al snel moe te worden over het eeuwige gelul over kilometers, en de andere true hikes. Ik voel me ineens een reiziger, een wandelaar van het meer zweverige, zwervende soort, en bovenal voel ik me europees. O wat voel ik me Europees. Na dat ik eerder Fern en Min al gedag had gezegt, liet ik al snel mijn Amerikaanse ' bubbel' voor wat het was. Ik merke dat ik hier geen zin in had. Tegen wie had ik in godsnaam iets te bewijzen? Ik gebruikte de TA vooral als ideale reis route, toch?

Hiker Trash.
1 van de mensen in de bubble was de schrijfster van het boek ' Hiker Trash'. Ik heb het zelf niet gelezen, maar het heet zo omdat mensen die dit soort wandelingen maken na een tijdje nauwlijkst meer van dakloze zijn te onderscheiden. Ze stinken, zien er vies uit, ongeschoren, liften, hebben niet of nauwlijks een dak boven hun hoofd, en al dit stoort ze vaak niet of nauwlijks (meer).

De reiziger
Als ik iets merk is dat ik totaal geen true hiker ben. Ik zie totaal het nut niet om een true hike 'echt' te lopen, geheel of in secties. Verder merk ik dat ik niet zo dik ben met mijn ' trail family', 'trail magic' en wat niet meer. Ik heb een afslag genomen van de TA (Nieuw Zeeland heeft in totaal 11.000 kilometer wandelpad) en zit nu in Turangi. Waar de True Hikers nu waarschijnlijk op een camping staan of weer aan het wildcamperen zijn, zit ik in het meest ' funky' hostel tot nu toe. Funky is geen hikers slang, maar een woord waar iedereen zich iets bij kan voorstellen, en waar ik me thuis voel. De eigenaar is een mafkees en heeft een soort backpackers ghetto gemaakt. Iedeen blijft hier langer plakken dan hij van plan was (ik mocht gratis overnachten zo lang ik zou willen als ik een windmolen zou bouwen, zo stom dat ik geen windmolen kan bouwen :( ). Nu ik langzaam heb ondervonden wat ik hier moet doen, zijn de hostels een aangenamen afwisseling. Ik probeer berghutten en hostels af te wisselen en alleen te camperen als het niet anders kan of te duur is. Mijn micro 1 persoons tent voelt niet aan als iets wat ik als vrijheid ervaar :p
Ontdanks mijn 'niet true hiker zijn' ben ik inmiddels wel van al mijn onnodige balast af. Als laatste heb ik afscheid genomen van mijn mini perculator (sorry thijs!). Als je dag in, dag uit alles wat je bezig op je rug moet dragen, de hele dag lang, ga je anders kijken naar wat je nodig hebt. Gewichtgewichtgewicht, samen met eteneteneten, warmwarmwarm en waarom komt er geen einde aan deze weg/dit pad/de regen zijn de dingen waar je voornamelijk aan denkt, klinkt vast heel spannend allemaal ;) De enige onnodige ballast die ik nog bij mij draag zijn mijn 3 hakkiesakkies die ik gebruik als jongleerballen. Ze echt veel gebruiken doe ik niet, maar ik merk dat ik me er niet overheen kan zetten ze weg te doen. Het voelt alsof de transformatie van reiziger naar wandelaar compleet is, en ik ben een blijf een reiziger, al is het dan van het wandelende soort.


Ik heb besloten hier een rustdag te nemen, en ik ga morgen voor een dagje of 5 naar Tangariro National Park, waar ik de Tongariro Alpine Crossing en de Round The Mountain Track ga lopen. Vandaar zien we wel weer verder. ''Er zijn altijd veel opties, maar er is er uiteindelijk altijd maar 1, en dat is doorlopen.'' (quote uit het boek Wild, geschreven door Cheryl Strayed)
Toen ik na een paar zware dagen aankwam in Waitamo en we op een buslading toeristen moesten wachten voor we konden inchecken in iets met een douch en een lekker bed, keek ik Fern aan. Ik liet een hand vol suikerzakjes zien die ik uit het bakje op de tafel had gegritst. ' The good things about civilization' zei ik tegen haar. Haar zak zat al vol, ze was me voor.
Geen true hiking onzin voor mij dus, maar of ik hiker trash ben? Duidelijk! En dan zal de meeste lezers niet verbazen.