Station Dunedin

Ik was er al bang voor, maar toen ik er mijn blog op nasloeg bleek mijn vermoeden inderdaad waar te zijn. Ik heb het al deze tijd blijkbaar zo druk gehad mezelf en mijn avonturen met jullie te bespreken, dat ik er niet aan toegekomen ben het over Nieuw Zeeland, haar mensen en haar cultuur te hebben. Aangezien mijn reis tijdelijk in rustiger vaarwater is beland, lijkt me dit een mooi moment hiermee te beginnen.

Ik zat met schaamrood op de kaken te lezen dat ik Kiwi's met Amerikanen vergeleek. Ik had beter moeten weten, en niet alleen omdat er helemaal niet zoiets bestaat als 'Amerikanen'. Mijn eerste beeld was dus dat van groot Auckland. Dit is een Metropool waar het geld wordt gemaakt en iedereen druk is. Auckland en de rest van Nieuw Zeeland hebben niets met elkaar te maken, en je maakt snel vrienden als je tegen Kiwi's begint te klagen over Auckland. Maar dat is misschien ook wel iets van de hoofdstad. Ilse vertelde me dat als iedereen in Amsterdam zo relaxed was als ik, ze het waarschijnlijk wel leuker zou vinden :)

Nieuw Zeeland is een jonge natie. Waar Amerika jong is, en gesticht door een mengelmoes van Europese nationaliteiten, lijkt Nieuw Zeeland homogener. Het is nog jonger en daarom lijkt het haar avontuurlijke karakter van haar voorouders nog iets meer in haar bloed mee te dragen. Verder komt het leeuwendeel van de eerste golf Nieuw Zeelandse migranten van het (gelovigen) platte land. Ik denk dat latere golven migranten zich hierdoor aangetrokken voelden, waardoor ook nu nog bijna heel Nieuw Zeeland een agrarisch karakter heeft. Dit kan ook het down to earth karakter (waarom Nederlanders en Kiwi's zo goed met elkaar door een deur kunnen?), het gebrek aan nachtleven en de hekel aan Auckland verklaren.
Nieuw Zeeland is minder rijk dan het lijkt (het leven is er omgerekend duurder dan hier in Nederland en de lonen lager). Hier tegenover staat een leven ver weg van de hectische wereld. Ver weg, en op een eiland, 2 grote eilanden, maar nog steeds eilanden.
Deze mix zorgt voor een bevolking die (over het algemeen) open, eerlijk, gastvrij en behulpzaam is, met een dik sausje DIY(do it yourself). Een theorie die ik hierover heb gehoord is dat dit door het eiland karakter komt. Het is en blijft een eiland, dus beter ben je een beetje lief voor elkaar, als je je de woede van de rest op je hals haalt, kun je niet echt ergens heen.
Werkdagen zijn lang, en als er iets moet gebeuren, dan gebeurt dit ook. Maar om nou te zeggen dat er hard en efficiënt gewerkt wordt, mwa :p
Ik krijg, als ik mijn achtergrond vertel, nog wel eens te horen dat wij Hollanders zo hard werken. Dat is nog iets aan Kiwi's, ze zijn streng voor zichzelf. Ze noemen zichzelf lui, ze vinden dat ze niet goed genoeg voor hun land zorgen en ze schamen zich voor de situatie van de maori. Dit is grappig om te zien voor mij als buitenstaander, aangezien de laatste twee onderwerpen hier, ten opzichte van veel landen, opvallend goed gaan.
Zo is de Nieuw Zeelandse natuur heel fragiel, maar waar buurlanden Australië (een haven in the great barrier reef aanleggen) en Indonesië (het 1 na grootste regenwoud in record tempo om zeep helpen) bezig zijn met historich grote fouten voor zichzelf en de wereld, daar is Nieuw Zeeland er in geslaagd haar natuurlijke rijkdommen voor een groot deel te beschermen. Het had veel beter en mooier gekund, maar voorbeelden zou ik niet kunnen noemen.
En dan de Maori. Ze begeven zich nog steeds in de relatief lage socio/economische klassen, maar toch! Het is denk ik 1 van de weinige landen waar de cultuur van de inheemse bevolking en die van haar blanke onderdrukkers elkaar hebben beinvloed, en samen tot een nieuwe cultuur zijn samengevloeid. Het ius net als met de natuur een wankel en fragiel evenwicht, maar het mag een godswonder zijn dat het nog niet compleet naar de donder is geholpen, zoals op zo veel andere plekken.



En toen zat ik na 3 nachten Christchurch alweer voor mijn 4e dag in Dunedin. Net als dat ik terug neem (met schaamrood op de kaken!) dat Kiwi's gewoon Amerikanen zijn, zo moet ik ook terugnemen dat Wellington de leukste stad van Nieuw Zeeland is.
Hier kwam ik Alisa tegen. 1 van de zeldzame Nederlanders op mijn trip, en ool hier was weer spraken van een keuken keuvel maatje. In een heerlijk hostel met veel mensen zonder haast lekker babbelen, niets doen, lekker eten en veel koken. Zo spendeer ik mijn langste tijd tot nu toe in Dunedin, een stad met musea, oude gebouwen en een modderdikke schotse invloed. Een hele fijne plek in een heel fijn land. Ik moest denken aan wat mensen thuis die dachten dat ik op deze trip de liefde van mijn leven zou tegenkomen.Nu zie ik dat zelf niet gebeuren, en verder heb ik thuis een leuk huis, leuk werk, leuke vrienden en familie en vooral een leven waar ik totaal niet van weg zou willen rennen. Mocht ik toch bedenken dat ik weg wil uit Nederland, of toch nog ineens de liefde van mijn leven tegen het lijf lopen, Nieuw Zeeland is het eerste land waar ik ooit ben geweest waar ik zou kunnen wonen, graag zelfs!

Alisa vraagt me waarom ik eigenlijk een blog schrijf. Ik vertel haar dat ik nauwelijks mail, niet bel en niet skype. Een blog is dan toch een vorm van contact. Ze is het niet met me eens, in haar perspectief is een blog toch vooral zenden, en mist het de wisselwerking die de term contact kan rechtvaardigen.
Potver, wijsneus die het is, heeft ze nog een punt ook.
Ik heb het er met veel reizigers die langer reizen over waarom je eigenlijk terug zou willen. Vaak zijn het toch de echt boeiende mensen die het na een tijdje voor gezien houden, terwijl de lapzwanzen minder drang lijken te vertonen terug te willen. Ik denk dat iets willen doen, iets willen betekenen en een waardig deel uit te willen maken van deze wereld mee speelt terug te willen. Thuis haal ik, net als velen, veel waardering uit het creëren van iets. Op reis ben je toch vooral een spons, en (hoe ik dat ook probeer te vermijden) een consument. En daarom misschien die blog, toch nog iets proberen te creëren van waarden. Net als die zee van andere blogs. Tja.....

Ik zit naast Alisa op een bankje in het centrum van Dunedin. Een gelukzalige gloed van lekker eten, cultuur, goeie gesprekken en mooi weer is ons omgeven. Voor ons staat het kleine, gezellige, keuvelende treinstationnetje van Dunedin. Ik zit op Dunedin, afkomstig van een avontuur van zo'n 1 1/2 maand, en opweg naar iets wat er alle schijn van heeft een grand finale te worden. Langer, zwaarder en meer afgelegen dan waar ik tot nu toe heb zitten wandelen. Alisa gaat naar Nepal. Het gaat haar goed, al ben ik op een gezonde manier een beetje jaloers. Ze zei me dat ik mijn ideeën wat meer tot bloei moest laten komen, ipv ze weg te lachen. Of misschien had ze het wel over zichzelf? Ik laat het bezinken. De trein vertrekt bijna, de vakantie binnen de reis is bijna voorbij.

Next stop, Stuard Island