Wild

En ik was er weer vandoor! Uit Wellington de nachtboot gepakt (kosten van een overnachting besparen ;)) en zo kwam ik om 07.00 aan op het zuider eiland. De plannen waren goed. In de buurt van het natural reserve park nog 1 laatste overnachting hebben, goed bed, goed eten en dan weer de wildernis in te gaan. Maar aangezien niet alles in het leven loopt zoals gepland, liep ik tegen vieren een 7 kilometer, super stijle gravel weg op, met een loodzware backpack en 2 tasjes, waar nog appels, bananen en zelf een pompoen in zaten. Ik kon me niet inhouden in het groenten kraampje aan de kant van de weg, en ik verwachten die avond in mijn accomodatie alles nog wel op te kunnen eten, maja, dingen lopen niet zoals gepland.

Die avond at ik voor berghutten begrippen natuurlijk wel heerlijk. Pompoen en banaan, gefrituurd in kokosvet in sate(pindakaas)saus met rouwe noten bespringkelt, zelden vertoont in een berghut neem ik aan. Ik kreeg een deel van mijn ingredienten van een lief amerikaans koppeltje met wie ik de hut deelden. Het leuke aan de backcountry hutten waar ik verblijf is dat, als je al niet alleen bent, je met weinig bent en wel moet sociaal moet zijn. Dat is vooral leuk aangezien praktisch iedereen met wie je een hut deelt wel iets interessants te melden heeft.
"I met such nice backpackers in the huts sinds we are here in New Zealand. Not that we did not meet nice people elsewhere, but you know, they where not hikers"
Terwijl ze dit zegt kijkt ze me verontschuldigend aan, maar ik knik en snapt wat ze bedoeld.

En dag later en dikke knuffels verder zeggen we elkaar gedag, en ga ik opweg naar de baloon hut. Het was een kleine omweg (dacht ik), maja, hij heet de baloon hut, hoe vet is dat! En dan kom je daar, helemaal gesloopt (mijn tas was nog steeds ondoenlijk zwaar), lijkt de hut niet eens op een ballon. Tja, als je dag in dag uit zonder echte afleiding of communicatie aan het lopen bent, tja, dan kan je gedachten soms wat uit de hand lopen. Wilderness crazyness?
Een dag later in een volgende hut. Normaal gaat een pad eerst van laag naar hoog, deze begon dus hoog en gaat naar beneden. Het was niet uit te houden zo heet, wespen en prikvliegjes (sandfly's) overal, en nog steeds een zware pack. Ik had nu voor 9 dagen plus noodranzoen bij me, met verse wortelen niet te doen, fine tuning zullen we maar zeggen ;) Dus besloot ik een rustdag te houden. Genoeg tijd om effe mijn kleren te wassen (wat ik 'dansend' deed om de sandfly's van me af te houden) en eens grondig naar mijn pack te kijken. Ik was in de haast vergeten wat dingen te checken op de chaotische heenreis, en daarom zat ik met bijna geen gas, tandpasta en toilet papier. Wel grappig dat deze manier van reizen dwingt tot minimalisme, en dat alles ineens te veel ipv te weinig is. Tape kan je alleen groot kopen, toiletpapier nooit per rol en ook kleine tubes tandpasta zijn zeldzaam, het zijn gedachten waar je de dag mee rondkomt.

De hoofdreden dat ik hier ben is vanwegen de berghutten. Wel van wandelen houden, maar niet echt van camperen is een vrij zeldzame combinatie. En hier kan ik (zoals de dagen die zouden volgen) door soms heel zwaar terein wandelen, om aan het eind van de dag verlichting te vinden in een hutje in the middle of nowhere. Soms zijn er slechts enkele die er per maand verblijven (logboek) en verder word dit boek ook gebruikt voor tekeningen, grapjes of gewoon praktische info (water 30 meter zuid oost van de hut, pas op voor muisen, hang je eten op etc etc.). Hoe afgelegener de hutten, hoe meer de mensen via de boeken met elkaar communiceren en ook voor elkaar zorgen (niet alleen info, maar ook eten achter laten enzo). Zo kan het zijn dat ik na dagen wandelen zonder een andere ziel tegen te komen, ik me meer verbonden voel met de mensen die hier ooit eerder hebben gelopen, dan met mijn medereizigers waar ik de hele dag mee heb zitten babbelen in een hostel. Het pad is de reis, de rest steeds meer een bijzaak.

En na weer een mooi avontuur in de bergen wandel ik naar beneden. Ik ging uit van 15 kilometer asfalt lopen tot de weg, maar nog voor het asvalt begint staat daar een auto, op het punt van wegrijden. Een schat van een meisje was opweg naar de camping in de buurt, maar het duurden zo lang, dat ze besloot hier maar te gaan camperen. Ook besluit ze 25 kilometer om te rijden om me meteen maar naar mijn bestemming te brengen. Na weer dikke knuffels loop ik het dorpje binnen, waar ik met Owen aan de praat raak, en voor ik goed em wel een goeie bak koffie heb kunnen drinken biedt de beste kerel me een slaapplek aan. Hij bied via de website 'hot showers' samen met zijn vrouw wel vaker een plek aan avontuurlijke reizigers om effe bij te komen. En o ja, er was een bio markt waar ik voor een scheet en een knikker me vol kon bunkeren met groenten en fruit, en er was een festival, en ik heb al 2 weken alleen maar mooi weer. Jullie snappen wel wat ik bedoel.
Na 2 dagen extreme gastvrijheid van Peggy en Owen (zwaar in de heer, hoop, liefde, compassie je snapt het wel) was mijn maagje weer vol, mijn benen weer heel en werd het tijd weer op pad te gaan. Ik was alweer opweg naar de bergen maar bleef in het laatste grote dorp toch wat dralen. Mijn to do list was afgewerkt, moest alleen nog mijn blog schrijven. Toch maar een hostel, waar ik een in een weldaad van groen en onpersoonlijkheid nu deze blog schrijf. Ik wilden eigenlijk nog effe naar de supermarkt. Had al weken geen eieren gehad, met spek, brood en melk, lekker. Ik neem nog effe een kijkje op het gratis plankje in de koelkast van het hostel. Ja hoor, eieren, melk, spek, brood en boter. En dus nu deze blog, morgen liften naar saint-arnaud en dan beginnen aan de zwaarste sectie van mijn trip. Mijn tas weegt een stuk minder dan 2 weken geleden, de to-do list is afgewerkt (moet alleen nog wat toilet papier stelen). Ik ben er weer klaar voor!



"Het enige wat ik wist, was dat ik helemaal niets hoefde te weten. Het was genoeg om erop te vertrouwen dat wat ik gedaan had waar was. Genoeg om de betekenis aan te voelen, ook al kon ik die nog niet onder woorden brengen. Genoeg om te weten dat het voldoende was om de vis net onder het wateroppervlak te zien zwemmen. Genoeg om te weten dat dat genoeg was. Het was mijn leven. Net als al het leven mysterieus, onherroepelijk en heilig. Zo dichtbij, zo aanwezig, zo van mij.
Hoe wild het is, om alles te accepteren zoals het zich voodoet"
Cheryl Strayed uit Wild