Het laatste rondje

De laatste en moeilijkste blog van allemaal, omdat je in je hoofd al bijna thuis bent, en je jezelf toch een soort van moet toegeven dat je geen idee hebt waarom je eigenlijk hebt gedaan wat je hebt gedaan, en de impact ervan.



Ik ben aan het wandelen in de Copland valley, in de westkust van Nieuw Zeeland. Na mijn Fiordland avonturen voelt alles wat ik doe al een beetje aan als de reis terug. Na Stewart Island en Fiordland is elke beweging die ik maak er eentje die langzaam terug gaat richting de beschaving. Minder lang, minder zwaar, minder afgelegen en vrijblijvender. Het voelt alsof ik al gedaan heb wat ik moest doen. Amsterdam komt dichterbij, en is ineens weer aanwezig in het achterhoofd.
Al een paar dagen hangt mijn schoen met oude veters en tape aan elkaar. Ik ben dieper en dieper de vallei aan het inlopen. Ik loop al meer dan drie maanden met een t-shirt waar mt Aoraki/mt Cook op staat, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Deze vallei is niet de gebruikelijke weg op Aoraki te bewonderen, maar ik ben hier nu toch, dus het zou toch wel zot zijn niet nog effe door te lopen om Aoraki in zijn volle glorie te kunnen aanschouwen.

De dagen ervoor heb ik enkele TA secties in noordelijke richting gelopen. Het is van een behoorlijke absurditeit om mensen opnieuw tegen te komen waarmee je half januari aan het lopen was, zo'n duizend kilometer zuidelijker en 2 1/2 maand lopen verder. De meeste waren de kilometers inmiddels toch echt wel aan het aftellen. Bluff, ze waren op weg naar Bluff, en dat waren ze al best wel lang, en ze waren er nu bijna. Benijdde deed ik ze niet op dat moment, ik was blij dat ik in mijn laatste weken nog wat wandelsnoepjes uit de snoeppot die Nieuw Zeeland heet mocht pikken, en niet die grauwe laatste paar honderd kilometer moest afleggen.

Maar toen liep ik dieper de Copland valley in. Na de laatste hut begon het het pad te verdwijnen en was ik weer als vanouds aan het 'bush bashen'. Het was droog en zonnig, maar door de condens van de begroeiing was in doorweekt tot ver boven mijn middel. Niets nieuws, toch? De natte onderbroek was de druppel. Ik genoot nog effe van het absurd mooie uitzicht, en liep terug naar beneden. Zo'n 15 minuten voor ik zicht zou krijgen op mt Aoraki, wat kon mij die ene berg toch schelen.
Op de weg naar beneden braken de oude veters waar mijn schoen mee aan elkaar hing nog maar weer eens een keertje, en ik wist dat ik deze schoenen niet nog eens de bush mee in zou nemen, het was mooi geweest.
En toen kwam ik aan in Franz Josef township. Ik had geen zin meer om schoenen te zoeken om nog een laatste wandeltocht te kunnen maken. Ik had me eerder in de trip bedacht dat het wel gaaf zou zijn 50 officiële doc hut overnachtingen te maken, maar ik bleef steken op 47.
Ik had geen Bluff, geen ' doel' om naartoe te lopen, geen 'iets' wat als
afronding van 'iets' kon dienen.

Ik werk in Franz Josef voor accommodatie en hang een beetje rond in 1 van de meest regenachtige plekken op aarde. Ver weg van alles, maar al een soort van terug in de normale wereld. Langzaam op de weg naar de normale wereld, met Amsterdam als 'doel'.
Een Duitser die ik op de Copeland heb ontmoet vraag me of ik de wandeling naar de glacier ga doen. Ik zeg hem dat ik geen dag wandelingen loop, ik ben toch geen tourist! Het was grappig bedoeld, maar terwijl ik het zeg realiseer ik me pas hoe waar het is. Mijn schoenen hangen aan de muur in het hostel, ik ben klaar met lopen, en ben dus klaar!
Ik ben behalve Amsterdammer ook een wandelaar, en na maanden in een natuurlijke habitat te hebben verkeerd, keer ik terug naar een andere, te weten Amsterdam.



En zo eindigt een wandeling zonder einde. Onderweg naar Wellington kom ik zo hier en daar nog mensen tegen waar ik eerder mee heb gewandeld of mee heb gesproken in hostels. Het voelt als een afscheidsrondje, en het voelt daardoor wat minder zinloos dit hele eind terug naar Auckland af te leggen, alleen maar om vervolgens terug naar huis te vliegen.
Ik zat er nog aan te denken om een rugby wedstrijd te bekijken, of naar de bios te gaan en een Nieuw Zeelandse film te bekijken. Uiteindelijk belande ik in de buitensport winkel en kocht ik nieuwe schoenen. Niet voor de bergen, maar op het vlakken. Ik ga deze herfst door Nederland wandelen, misschien dit keer zelfs met een doel? Waarom niet, doe eens gek :)